Vandaag krijgen we visite van iemand, die een familielid van ons allebei is, en hoe dat in elkaar steekt daar ga ik maar geen uitleg over geven, want dat is nogal ingewikkeld, wel zorgt het er voor dat we om 10:00 uur klaar moeten zitten met de koffie bruin.
Normaliter is het zo, dat wij bij haar langs gaan, maar deze keer hebben we haar bij ons uitgenodigd, en als Aafke even na tienen eens even gaat kijken waar ze blijft, blijkt ze vlakbij op een bankje te zitten, en gaat Aafke haar even tegemoet.
Omdat Wieke want zo heet ze, al 89 levensjaren oud is, is ze hier lopend naartoe gekomen, en zit nu even uit te blazen, maar wanneer ze aan boord komt is dat niet meer te merken, en we gaan maar buiten in de kuip zitten waar nu de zon schijnt.
We zitten er nog maar net, of er vliegt iets langs ons heen, en als ik ga zoeken wat het was en waar het gebleven is, zie ik het zitten op Wieke haar Blouse, het blijkt waarrempel een Sprinkhaan te zijn, niet zo’n beest volgens mij die in grote getale alles opvreten, maar gewoon een groene sprinkhaan. Ik probeer hem te pakken, maar dan vliegt hij ook nog eens naar binnen toe, en gaat op de brandblusser zitten, weer probeer ik hem te pakken, maar nu vliegt hij verder naar binnen, ik erachter aan en dan kiest hij eieren voor z’n geld en vliegt naar buiten toe en is foetsie.Zo dat was dus even een onderbreking, en dan is er koffie.
Meestal komen we in het voorjaar bij Wieke langs, maar dit jaar was het in mei nog erg koud, en zijn we niet het Ijselmeer op geweest, toen we begin mei bij Marina in Franeker een aantal dagen waren voordat we naar Denemarken zijn vertrokken.
Er word dan ook heel wat afgekletst gedurende de tijd dat ze bij ons aan boord is, en na de koffie, met de daarbij door haar meegebrachte Oranjekoek gebakje’s, blijft ze ook nog even een kop soep met wat boterhammen met spiegelei eten, en dan gaan we om een uur of twee met haar meelopend naar haar huis toe, wat niet zo ver vanaf de Aldi af is hier in Workum.
Daar aangekomen nemen we afscheid van elkaar, en gaan we naar de winkel om de nodige inkopen te doen, want we zijn er bijna weer doorheen wat brood, fruit, en bier betreft.
Gelukkig hebben we onze boodschappenkar bij ons en hoeven we niet te tillen, maar rollen ze mooi achter ons aan, ook nemen we de kar mee naar het museum van Jopie Huisman, waar nu ook werken zijn te zien van de schilder Henk Helmantel uit Westeremden.
We maken nu weer eens gebruik van onze VIP kaarten van de Vriendenloterij en dat willen we in de toekomst nog meer gaan doen.
Daar aangekomen, mogen we onze boodschappenkar ergens op een veilige door de vriendelijke Caissière aangeboden ruimte neerzetten, zodat we daar geen gesleep mee hebben in het museum.
Ook krijgen we elk een apparaat mee waarmee je bij elk schilderij uitleg krijgt van de schilder zelf, en dat is wel uniek te noemen.het werkt via Bluetooth en je hoeft hem maar bij een contactpunt te houden, om de zaak op te starten, erg handig.
Oude kleding aan een deur opgehangen
We waren hier vele jaren terug ook wel eens geweest, met als ik mij goed herrinner met Joh en Saskia uit Australié die toen bij ons aan boord waren en waarmee we ook in Hindeloopen en Terschelling zijn geweest toen, maar ook met Ralph en Ava zijn we er misschien wel geweest
Allerlei verschillende mensen, er is er geen één dezelfde
Het is allemaal weer prachtig om te zien, hoe een voddeboer zulke mooie dingen op een stuk board kan weergeven dat het net lijkt of het geschilderde er inderdaad zelf hangt, of staat. En ook zijn de voorwerpen die hij heeft geschilderd bij de meeste werken fysiek aanwezig.
De oude lappenpop een meesterwerk van Jopie Huisman
Wat Henk Helmantel betreft, is dat weer een heel andere schilder, hij werkt veel met licht en donker in zijn schilderijen terwijl dat bij Jopie Huisman nergens voor komt.
Het licht en het donker op deze compositie is erg goed weergegeven
Na anderhalf uur houden we het voor gezien, en zoeken we ons boodschappenkarretje weer op, en vertrekken we op weg naar het rommelmarktplekje bij de kerk, waar we maar weinig van onze gading is te vinden, alleen koopt Aafke weer twee pillen van boeken waar ze wel weer even zoet mee is.
Ook hadden we ons zelf beloofd, om naar de visboer te gaan die recht tegenover de kerk aan de hoofdstraat zit, om daar kibbelingen te scoren, maar omdat Wieke ons heeft vertelt dat er een nieuwe uitbater in zit, is het wel een gokje dat die net zo goed is als degene die er voorheen de visbaksels uitdeelde, en wij houden uiteraard niet van misbaksels.
Daar dan aangekomen stap ik naar binnen, en ik moet even wachten tot ik aan de beurt ben, Aafke had gezegd dat een portie kibbelingen € 12,= koste, maar het blijkt dat er drie soorten zijn in keuzebakje’s n.l klein, middel, en groot en de grote kost geen € 12,= maar met saus € 10,= nou denk ik dan moeten we die maar eens even proeven, en bestel ik 2 x groot voor € 20,=
zelfportret van Henk Helmantel
Het duurt nog wel 10 minuten voor die van ons uit de frituur komt, maar tjonge jonge wat een grote stukken, Ik neem ze aan en loop naar buiten, waar Aafke al zit te wachten, en zet de bakje’s op het tafeltje, en dan gaan we er eens even lekker voor zitten.
Nou deze nieuwe uitbaters die allebei nog vrij jong zijn, krijgen van mij een dikke pluim, want de stukken vis die tegenwoordig de naam kibbeling hebben, smaken voortreffelijk en zijn ook niet te zout en dat vind ik persoonlijk wel fijn, en ook de saus is prima
Na nog even te zijn bekomen van deze toch wel min of meer flinke kluif, pakken we onze kar, en lopen we naar de boot en het is nu bijna 18:00 uur en de Havenmeester zal zo meteen ook wel weer langs komen, en dan wil ik nog wel even met hem in conclaaf over de met meer dan 50% gestegen prijs van het havengeld hier.
Een blik onderweg in de etalage van een verzamelaar van oude auto’s
Het is ondertussen al tijd geworden voor een blonde rakker, en na die achter de vis te hebben aangegoten, ga ik even een klein tukje doen in de laatste zonnestralen van vandaag, wanneer het dan bijna acht uur is en de havenmeester nog steeds niet is komen opdagen, gaan we maar binnenzitten, want er komen vervelende insecten die ons bloed willen opsnaaien en dat lijkt ons niks.
Morgen zien we de beste man misschien al wel om zeven uur s’morgens, net als altijd in Kiel, nou we wachten het maar af.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten