Na wat gegoogle ondek ik dat er meerdere artsen hier in Workum zijn en bij eentje staan 5 sterren en die gaat het dus worden.
We zijn om halfnegen warber en ik bel gelijk maar, na een flinke tijd naar het antwoordapparaat te hebben geluisterd krijg ik eindelijk de doktersassistente en nadat ik heb uitgelegd wat er aan de hand is, zegt ze dat ik wel om halftien kan komen, ik zeg dat dat wel erg kort om de hoek is en dan stelt ze voor dat het ook om elf uur wel kan als dat beter uitkomt.
Nou dat klinkt een stuk beter en dus fietsen we om goed halfelf naar de andere kant van het stadje Workum toe, en meld ik mij bij de balie, na de papierwinkel te hebben ingevuld zegt de baliemedewerkster dat ik zo direct wel word opgehaald door de doktersassistente.
Na vijf minuten gewacht te hebben ben ik aan de beurt en lopen we met haar mee naar de behandelkamer.
Ik leg nogmaals uit wat er aan de hand is, en dan gaat zij eens even in mijn oor kijken, nou daar zit inderdaad nogal wat smerigheid in en dus gaat ze mij met de waterspuit te lijf, ik houd voor de terugkerende waterstraal een mooi gevormd schaaltje tegen mijn hoofd, en na een aantal keren de spuitpartij te hebben herhaald is er al flink wat uitgekomen.
Na nogmaals in het oor te hebben gekeken zegt ze dat het nog niet helemaal schoon is, en dus gaan we nog maar even door, en dan komt er inderdaad nog een flink stuk uit en ik merk gelijk dat mijn gehoor weer normaal functioneerd.
Wat blijkt, er zat net zoals wij al hadden vermoedt, een rubbertje in mijn oor van mijn gehoorapparaat, ik had destijds wel gemerkt dat het rubbertje weg was, maar wist niet voor 100% zeker dat het in mijn oor was achtergebleven.
Na ook het stuurboordsoor onderhanden te hebben genomen waar ook best nogal wat ellende in zat hoor ik weer zoals het was, en ik ga nu wel beter opletten met het verwijderen van de gehoorapparaten want oorpijn is een vervelend pijnlijke zaak, net zo iets als kiespijn.
Na de Doktersassistente uitvoerig te hebben bedankt, gaan we richting supermarkten, en als we dan bij het huis van René en Sietske langs komen gaan we daar maar even informeren hoe het met hem is, want we hadden al gehoord dat het niet in orde was met de oude Huisarts die al enkele malen met ons de Colin Archer Race heeft gevaren als bemanningslid.
Na aangebeld te hebben opent Sietske de deur, en ik zeg tegen haar, zie je wel wie wij zijn, en ze zegt nee sorry ik zie wel iets bekends maar wie jullie zijn dat zie ik niet.
We helpen haar uit de droom, en dan zegt ze kom binnen want nu weet ik het wel weer, en René zal het erg leuk vinden dat jullie hem opzoeken.
En inderdaad is René blij verrast met onze komst, en Sietske biedt ons koffie aan en even later zitten we allerlei herrinneringen op te halen van onze reizen met hem.
Het blijkt dat René chronische leukemie heeft, en ook heeft hij een lekkende hartklep, maar door die leukemie, die hij trouwens al vijf jaar had zonder dat hij dat wist, verhinderd dit, dat hij aan die hartklep word geopereerd.
Hij is tevens gekluisterd aan een rolstoel, ook heeft hij wel een scootmobiel, maar omdat hij er ook al een paar keek is heengevallen vertrouwd Sietske dat eigenlijk niet meer.
Het is erg jammer dat dit hem overkomen is, maar de een krijgt dit en een ander dat en ook is hij nog niet echt heel oud, hij is maar 2 jaar ouder dan mij, maar hij zegt dat hij nog wel van dingen geniet, en ik wens hem nog een aantal fijne jaren met Sietske en kinderen en kleinkinderen.
Om kwart over twaalf nemen we afscheid van elkaar en we wensen ze allebei sterkte toe.
Dan fietsen we naar de Aldi om nog wat boodschappen te doen, en ook brengen we nog een doos chocolade naar Frits en Wieke toe, maar als Aafke dat achterom aan hun wil overhandigen, ziet ze dat ze allebei in diepe rust zijn, en legt ze doordat de deur los is het doosje op de wasmachine in de bijkeuken, en verdwijnt stilletje's weer.
We fietsen terug naar de boot, en brengen de boodschappen op hun plek, en daarna zetten we de fietsen weer in de punt van de boot omdat dat een betere plek is dan dat ze achterop staan en daardoor drie bakskisten min of meer blokkeren.
We eten nog een broodje, en nemen nog een bakje koffie waarna we losgooien en om 14:30 op de motor het Soal uitvaren.
Er staat niet veel wind, hooguit 10 knopen maximaal en de optimistenrace is nog steeds aan de gang, om 15:00 uur rollen we de Genua af en varen naar Kornwerderzand waar we om 17:00 uur aankomen en vastmaken aan de ons welbekende steiger.
Even later zitten we heerlijk in het zonnetje' uit de wind aan een wijntje en aan een witbiertje, wat wil een mens nog meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten