In een Hotel is het altijd even zoeken s' morgens hoe de vork in de steel zit.
Eerst zoeken om de borden, die hier erg klein zijn en volgens mij zijn het gebakschaaltje's.
Maar ik zie anders ook geen grotere staan, dus neem ik er maar een van.
Vervolgens zie ik brood staan en ook krentebrood, ik neem 2 stukken krentebrood, en dan is mijn bord vol.
Het is zeker de bedoeling dat we zo weinig mogelijk eten.
Ik stapel er wat boterkuipje's en wat jambakje's bovenop, en ga aan tafel zitten.
Als ik dan mijn beide broodje's heb verorbert, komt er een serveerster vragen hoe ik mijn eieren wil, meer eten mag dus toch.
Ik zeg dubbel gebakken please.
Ook de anderen geven aan hoe ze de eieren willen hebben.
Yvonne wil ze graag gescrambled, en Aafke wil ze ook dubbel gebakken.
Als ik nog wat gewoon brood voor mijn eieren ophaal, en terug kom bij de tafel
staat er een bord met twee enkel gebakken eieren, twee lange knakworsten, en twee aardappel krokketten.
Ook liggen er twee grote stukken door de warmte kromgetrokken bacon op
een groot ontbijtbord.
Poeh, dat is me nog wel even een beetje kauwwerk extra vanmorgen.
Manmoedig begin ik aan mijn tweede ontbijt, en ik weet het allemaal weg te werken, ook eet ik nog een broodje met ei op die Aafke niet meer kan.
Ik hoef dan ook vandaag eigenlijk niets meer te eten.
Na deze schranspartij, gaan Aafke en ik eerst maar even een eindje wandelen, om te kijken of er ook een platypus in het beekje zwemt.
Helaas de plattepoes laat het afweten deze morgen, en we gaan onze koffers naar de auto brengen, die Dirk al voor het Hotel heeft geparkeerd.
Om tien uur vertrekken we richting
Kanangra Walls waar we na 32 km gereden te hebben over een gravelweg aankomen.
We stappen uit, pakken onze door Dirk gemaakte wandelstokken, en omdat het mischien zal gaan regenen nemen we uit voorzorg ook onze regenpakken mee.
Dirk gaat voorop, en zet er flink het tempo in, voor zijn figuur heeft hij een uitzonderlijke conditie, en ook Yvonne die toch behoorlijk uit de kluiten gewassen is rent er achteraan dat het een lieve lust is.
Aafke en Ik laten ons niet kennen, en sjouwen er in het zelfde tempo achteraan.
Na een halfuur flink doorklauteren trapje op, en dan weer een trapje af komen we bij een uitkijkpunt aan.
Hier trekken we onze regenjassen aan want het gaat nu wat sputteren.
Dan gaan we weer verder, al is het terrein nu wat meer horizontaal.
Wij lopen vooruit, omdat Dirk een foto van ons beiden gaat nemen op een uitstekende rotspunt hoog boven de vallei.
Het is daar naar toe ook nog een klein halfuurtje door lopen.
Als we daar dan zijn gearriveerd hebben we een geweldig uitzicht over deze Kanangra Wall.
De foto sessie kan beginnen, en we moeten met onze armen uit elkaar op de foto, ik maak nog wat vliegbewegingen maar ga ze maar niet
In praktijk brengen.
Het vliegen zelf is niks, maar het neer komen is een probleem.
Als de fotosessie over is gaan we in de regen, die nu toch wel gestadig uit de hemel komt vallen weer richting auto.
Bij de auto aangekomen gaan we die snel bij de 50 meter verderop staande overdekte picknick plaats parkeren en gaan we uitgebreid lunchen, ik ben het ontbijt al weer vergeten, en de koffie met cake gaat er heerlijk in na zo'n eind klauteren.
Dan stappen we in de auto, voor ons tweede doel vandaag, een oude goudmijn in een stadje zo'n 60 km verderop.
We rijden er naar toe, en als we daar aankomen gaan we eerst het museum bekijken.
Het museum is niet erg groot, en er staat ook nog niet zoveel in, daardoor zijn we dan ook snel uitgekeken.
Als we weer buiten komen regent het flink, en ondanks dat gaan we toch happy our houden onder een daarvoor gemaakte overdekte picknickbank.
Yvonne dekt de tafel, en heeft van alles en nog wat meegenomen voor deze gelegenheid.
Ze heeft o,a.wijn, kaas, sardientje 's, en crackers, en we zitten gezellig bij elkaar onder het afdak terwijl het giet van de regen.
Wanneer het dan weer droog word, gaan we na alles weer te hebben opgeruimd, een rondrit maken door het goldrushstadje waar toentertijd 8000 mensen woonden.
Van het stadje is niet veel meer over, en waar de huizen zijn afgebroken, of vervallen zijn geraakt staan alleen nog maar bordje's met een foto erop om te laten zien hoe het er toen uitzag.
Yvonne wil graag naar een huisje toe van een mevrouw die een hele mooie tuin had, toen zij er zo'n 12 jaar geleden was.
We rijden diverse keren een rondje door het dorp, en net als we het op willen geven, ziet Yvonne een straatje waar we nog niet geweest zijn.
We rijden de straat in, en ja hoor daar is het huisje "Rose Garden" staat er op.
We parkeren de auto, en stappen uit, en lopen om het huisje heen dat helemaal verscholen tussen de bomen staat, het duurt maar even, wanneer we een vrouwestem horen die ons uitnodigd om verder te komen.
We doen het hekje open en lopen de tuin binnen, nou Yvonne heeft niets te veel gezegd, want het is echt een klein paradijsje.
De vriendelijke mevrouw van 81 jaar oud, laat ons de hele tuin zien en daarna moeten we in haar huisje wat meer dan 150 jaar oud is komen om het van binnen te bekijken.
Het is op het laatst halfzeven als we weer buiten staan, en we krijgen ook nog twee potten met Jam mee dat van Lemoenen is gemaakt.
Nu word het tijd om naar huis te gaan, en Dick zet de sokken erin, het regent nog steeds, en even later zien we de regenboog verschijnen, later zijn het er zelfs twee, en stoppen we om foto's te maken.
Daarna rijden we weer verder, tot er zo'n mooie zonsondergang ontstaat dat we weer gedwongen worden om te stoppen om het op de foto vast te leggen.
We raken niet uit gefotografeerd, maar moeten toch verder, we stoppen op het laatst nog één keer bij een eettentje om een hamburger ( the works ) te nemen met koffie erbij.
Daarna is het nog een uur rijden, en om 23:00 uur rijden we het erf op.
Zo dat was een lange maar mooie dag.
We nemen alvast afscheid van Yvonne en Dirk, want die zien we morgenvroeg niet weer.
Yvonne moet al vroeg weg, want ze krijgt het gips er af en dan moeten er foto's worden genomen, en daarna gaat haar arts bekijken of het allemaal weer goed is genezen.
Dirk gaat ook al op tijd weg naar zijn werk, en die zien we dus ook pas weer op Boxingday 26 december.
We danken onze gastheer en gastvrouw hartelijk voor alle moeite en tijd die ze aan ons hebben geschonken, en gaan dan weer voor onze laatste nacht ons huisje binnen.
Morgen kunnen we uitslapen, want Anne komt ons pas om elf uur ophalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten