Het Regenwoud

Vandaag zijn we al weer erg vroeg uit de veren, halfzeven voor Aafke en Ik kom er om kwart over zeven uit.
Om negen uur stappen we in de auto, voor een rit naar Mount Warning, deze berg dank zijn naam aan de top die als een vinger waarschuwend is opgetoken naar de hemel toe.
We gaan niet via de snelweg, maar via de meer toeristische route.
We drinken ergens onderweg koffie in een plaatsje dat Canungra heet.
Dan gaan we verder, en via nogal wat haarspeldbochten komen we op de plaats van bestemming aan.
We lopen het National Park binnen, net als ze aan het voeren zijn met de Papegaaien.
Ze zijn allemaal erg mak en komen zomaar op je hand zitten, en ook vliegen ze met een takkegang vlak voor je neus langs.
Na deze mooie begroeting, lopen we het regenwoud binnen, het gaat allemaal over een plankier, en aan het einde kun je via loopbruggen boven door de woudreuzen heen lopen.
De hoogste plek waar je kunt komen is zestig meter hoog.
Om een uur of twee zijn we weer terug bij de auto, en gaan we lunchen.
Zo nu en dan miezert het een beetje, maar we houden het gelukkig droog.
Na de lunch stappen we weer in de auto, en gaan we naar een plaats waar een waterval is.
Na een uurtje weer via de haarspeltbochten weer van de berg af te zijn gereden, komen we aan in een plaatsje dat Tamborine heet.
We stappen met ons drieën uit, want Ralph wil even een tukje doen.
De waterval valt een beetje tegen, want er is de laatste tijd niet veel regen gevallen hier.
Na een halfuur hebben we het wel weer bekeken en op de foto gezet.
Het word nu tijd om weer richting Ipswich te gaan, en om vijf uur zijn we weer thuis.
Na het diner gaat Jetje Ralph even naar de kerk brengen, want hij moet daar cathegesatie geven aan een groepje jongeren.
Wij bellen ondertussen met Vrouwkje de Zus van Aafke, en die laat ons via skype even de Baby zien van haar dochter Emmy.
Nou die ziet er gezond uit, en is ondertussen al 5 kilo zwaar.
De verbinding is niet zo denderend, en we kappen er maar mee, volgende week maar eens weer kijken.
Dan komen Ralph en Jetje weer thuis, en gaan we de finale spelen, het was 3:3 en dit word de beslissende avond.
Tot vreugde van de Dames lukt het ons niet om ook maar één keer te winnen.
Ralph uit zich zelfs met krachttermen als " Bloody Hell " en dat vind Jetje niet leuk.
Hieruit blijkt weer duidelijk, dat dit spel unpredictable ( onvoorspelbaar ) is.
Het is ondertussen al haast halftwaalf en tijd om onze hangmat op te zoeken.