Ik kom met moeite uit mijn kooi met mijn slaperige kop, dus gelijk maar onder de douche om goed wakker te worden.
Als ik mij heb aangekleed klopt Tom op de deur met de mededeling dat zij alvast naar de eetzaal gaan voor ontbijt.
Wij volgen even later, en de vriendelijke vrouw achter de bar vraagt hoe we onze eieren willen hebben.
Aafke wil geen eieren vandaag, maar ik wil ze graag gebakken.
We nemen verder een continental breakvast, met thee.
Voor de hele handel reken ik later veertig dollar af voor ons vieren.
Even later brengen we onze bagage weer in de auto, en vertrekken naar het voorlichtingscentrum waar we om 10:00 uur door een bus zullen worden opgehaald, om naar de Opalmine te gaan.
In de tussentijd zoeken we weer in de berg met stenen, in de hoop nog wat Opaal te vinden.
Onze bus is een beetje te laat, maar om kwart over tien zitten we er in.
Gelukkig is er airco in de bus, want het is nu al snikheet buiten.
Na een kwartiertje over een bar slechte weg te hebben gereden komen we gelukkig bij de mijn aan.
We stappen allemaal uit, ons gezelschap bestaat uit ongeveer zo'n 16 personen.
Allemaal krijgen we een helm op, en beneden waar we moeten betalen, krijgen alleen de vrouwen een torch mee, want de mannen mogen er geen hebben, want anders spelen ze er teveel mee.(opals zoeken natuurlijk).
De eigenaar van de mijn legt ons uit hoe het allemaal in z'n werk gaat.
De Opal word gevonden vlak onder de laag zandsteen, en die ligt op gemiddeld zo'n 50 tot 60 ft onder de grond.
De stenen die los worden gehakt met pneumatisch gereedschap, worden pas bovengronds verwerkt en bekeken of er Opals in zitten.
Hij laat ons een aantal voorbeelden zien (nobby's worden ze genoemd).
Het zijn soms flinke brokken en ze zijn soms wel 80 duizend dollar waard.
Maar het is wel heel hard werken en je hebt als je het goed wilt doen ongeveer een investering nodig van hetzelfde bedrag.
Maar de meeste zijn begonnen, met eerst stenen te vinden en die te verkopen, om daarna langzamerhand beter gereedschap aan te kopen om het werk te kunnen doen.
Ook heeft de eigenaar van de mijn een heleboel beelden uitgehakt, en schilderingen aangebracht op de wanden en pilaren.
Na de koffie die er bij inbegrepen is kunnen we kiezen wat voor sieraden we aan willen schaffen, de goedkoopste is om en nabij de veertig Dollar en de duurste zo'n zesduizend.
Aafke kijkt hoopvol in mijn richting maar ik doe maar net alsof mijn neus bloed, en kijk de andere kant op.
Wel koop ik een DVD waar alle beelden en schilderingen opstaan voor 10 Dollar.
We verlaten de mijn en hobbelen weer met de bus naar de plek waar we zijn ingestapt.
We stappen in the car en gaan nog even zoeken om het museum, maar komen er niet uit zodat we maar op reis gaan richting thuis.
We komen weer langs de plek waar we eerder hadden geluncht, en besluiten om het daar nog maar een keer doen.
We hebben alle spullen al op de picknicktafel staan, maar het stikt er van de vliegen.
Als we dit eerder hadden geweten waren we door gereden, maar we nemen het maar voor lief.
We doen er daardoor niet zo lang over, en vertrekken z.s.m.
Het eerste stuk met alle ramennopen om de muggen kwijt te raken.
We rijden weer uren lang door vlak terrein met veel graanvelden.
Eindelijk zien we in de verte de bergen weer, en een uur later rijden we al weer heuvel op en heuvel af.
We willen wel ergens een bakje doen, maar op zaterdagmiddag is er bijna niets open in de dorpje's waar wij door rijden.
Op een gegeven moment zien we een landbouwmuseum, en dat is nog tot vier uur open.
We parkeren de auto, en vragen of we koffie kunnen drinken.
Dat kan wel, maar dan moeten we eerst een kaartje kopen voor het museum, en daar zit een kopje koffie bij in.
Dus koop ik vier kaartjes, en gaan we het museum bekijken.
Een gepensioneerde vrijwiliger geeft ons tekst en uitleg over de oude werktuigen die er staan.
Als ik dan een foto maakt, zegt hij dat dat niet is toegestaan vanwege copyright, en de foto's die er hangen en waar aboriginalds op staan mag ik ook niet fotograferen, want dan neem je hen hun ziel af zeggen ze.
Van de machine's mag ik wel foto's nemen, en ik kom toevallig nog wat oude cormick tractors tegen waar ik foto's van neem.
De rondleiding is erg interesant, en daarna drinken we koffie met scones erbij.
Het zijn allemaal oude lui die dit museum runnen, en onze gids heeft zelf nog met deze werktuigen gewerkt.
Om halfzes nemen we hartelijk afscheid van deze aardige mensen, en gaan we op zoek naar een plaats om te overnachten.
Het word het stadje Gunnedah waar we een Motel vinden, en waar we ons na de prijs gechecked te hebben inschrijven.
Het ontbijt word morgenvroeg om acht uur gebracht, dus moeten we er voor die tijd uit.
Na ons weer te hebben geinstaleerd, gaan we op zoek naar een plek om te eten, het word weer een club waar we ons moeten inschrijven, maar het is hier wel iets duurder, dan waar we tot nu toe hebben gegeten.
We besluiten om de prijs maar voor lief te nemen en bestellen even later eerst wat te drinken, en daarna maken we onze keuze's voor het Diner aan de ober bekend.
Het duurt wel lang voor we het voor onze neus hebben, ondanks de moderne manier met Ipads waarmee het allemaal direct aan de keuken word doorgegeven.
Na een halfuur word het door ons bestelde voedsel, geserveerd.
Het is allemaal dik in orde, en ik slaag er niet in om alles op te eten, en dat is me nog niet eerder overkomen.
Na nog een tweede biertje te hebben op gedronken, is het tijd om af te rekenen, en Tom en ik staan elkaar voor de helft.
We lopen naar het Motel, en zoeken onze kamers op, drinken nog een kop koffie en werken onze verslagen bij.
Aan het eind van de avond drinken we de laatste wijn op, en gaan dan te bedde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten