Van Herriviken naar Algsjolandet

Vanmorgen na zwemmen, eten, etc etc vertrekken we nadat het anker weer geborgen is naar Barosund, het is hoe zou het ook anders recht in de wind, en dus oliezeilen we het eerste stuk. Dan komen we in wat ruimer water en rollen we de Genua uit tot ongeveer de helft want het waait zo nu en dan 28 knopen en dat is windkracht zeven. We zeilen helemaal tot aan het begin van de Barosund en daar moet dan toch de motor er weer aan. 

Ik ga proberen of ik de Algosund in kan komen, en vaar op goed geluk de aan Holland denkende sloot in die steeds maar smaller en smaller word, de diepte die op de kaart staat is veel meer dan dat de kaart aangeeft werkelijkheid, en als we dan een paar bochten hebben gehad zien we een hele rij jachten aan hekankerboeien tegen de rotsen aan liggen. Het lijkt erop dat er geen plaats meer in de herberg is, maar na de eerste rij jachten gepasseerd te zijn, liggen er verderop nog een aantal hekankerboeien rechtop op een nieuw baasje te wachten. 

Aan het einde van de steiger is nog net een plaatsje voor ons vrij, en we varen er met een boogje naartoe, en Folkert haakt de karabijnhaak aan de mooring vast en Aafke springt op de steiger en maakt de voorlijn vast aan een bolder. Maar er moet nog een lijn bij want anders liggen we heen en weer te gaan met de punt van de boot. Omdat er niet meer een bolder zit aan de rechterkant, maar wel een paar ogen aan het eind van de steiger haal ik het kleine spit en steek die door de ogen heen met de lijn ertussen en zo kunnen we ook de boot wat naar rechts trekken en liggen we mooi recht en kunnen we er gemakkelijk af en opstappen. Tjonge jonge wat liggen we hier prachtig in dit boereslootje, het lijkt wel of we in Holland zijn, riet aan de oevers, en hier en daar een huisje. Wanneer we na het eten nog even de benen strekken komen we een stel tegen van de st Petersburg groep, we kletsen wat bij, en dan ga ik terug om mijn portemonee op te halen om het havengeld te betalen. Als ik weer van boord ben loop ik het hele plankier langs wat stijf tegen de rotsen is geplaatst, en zo kom ik dus bij de havenmeester, die er ook een cafetaria op na houd. Ik betaal hem het schamele bedrag van slechts 13 euro voor deze prachtige plek, ook al is er geen stroom, of water op de nieuwe steiger waar we liggen. We lopen met z,n allen weer terug naar onze boot, want Flip de schipper van het andere schip wil graag het weerbericht even zien op internet, en dat kan bij mij op de Ipad. De avond gaat snel voorbij, en we gaan al voor twaalfen ons nest in.