Als ik dan na twintig minuten wachten eindelijk aan de beurt ben, en de man uitleg wat ik wil heeft hij alleen een prepaidcard van 2 Gig, en dan moet ik binnen een week opgebruiken. Ik vertel hem dat ik in Zweden een prepaidcard had van 5 Gig waar ik een halfjaar over mag doen om het op te maken.
Ik vraag hem dan ook of er ergens anders hier in de stad nog een winkel is die prepaidcards verkoopt.
Hij zegt dat ik het kan proberen bij Sonera en die zitten aan de andere kant van de stad. Dus ga ik eerst maar even naar de anderen, om dan met hun als ze klaar zijn nog eens door de winkelstraat te lopen om die Sonera te vinden. Als ik daar dan aankom, zijn de dames nog lang niet uitgewinkeld en ga ik ook maar eens struinen of er iets van mijn gading te vinden is. Het is een behoorlijk grote winkel en de spullen die er worden verkocht zijn van goede kwaliteit, dus geen troep waar iemand graag van af wil. Als de dames eindelijk hebben afgerekend, vraag ik de mevrouw achter de kassa of zij mischien ook weet waar ik de telefoonwinkel kan vinden, zij zegt nee, maar vraagt een van de bezoekers of die het mischien weet. Een finse vrouw, en niet een van de lelijkste zegt dat zij wel weet waar het is, en loopt met mij naar buiten en wijst mij aan welke straat ik moet hebben, ik bedank haar, en krijg zowaar een glimlach terug. Dus ga ik de aangegeven richting uit en ja hoor daar vind ik Sonera, ik ga naar binnen en kom in een wat rommelige winkel waar ik wel meteen word geholpen, en ik vraag de man achter de desk of hij voor mij een prepaid kaartje voor mij heeft om te internetten met de Ipad. Hij haalt gelijk een set uit een laden en zegt dit is een prepaid card voor 10 Gig of voor
en maand gebruik, nou dit vind ik een prima aanbod, maar wat gaat dat kosten. Het kost € 25,=
nou daar hoef ik dus niet zo lang over te denken, en geef de man 25 euro en vraag hem of hij de card even voor mij wil activeren, hij zegt dat hoeft niet je stopt hem in je Ipad, en toetst de code in die onder de kraslaag zit en je bent online, nou gemakkelijker kan eigenlijk ook niet, ik bedank hem en verlaat de winkel om mij weer bij de rest te voegen. Ondertussen is het gaan regenen, en ik vind het gezelschap in de winkel, een soort blokker, om een bijtring te kopen voor Ariane want die gaat eindelijk tanden krijgen, en zo te zien alles in één keer. Aafke wil mij meetronen naar een winkel in visspullen, onder het mom van je wou toch z'on Aquariumsetje om het glas schoon te maken,en dat gebruiken als ruitenwisser als het regent en je vanuit de sprayhood slecht zicht hebt. Ik zeg tegen haar dat je dat niet in deze winkel kunt kopen want iemand die hengelsportartikelen verkoopt, heeft zoiets niet, maar voor ik het weet staan we al in de winkel, dus vraag ik de man achter de toonbank waar ik zoiets dan wel kan kopen, hij zegt, zoiets heb ik nog nooit gezien, maar een setje om je Aquarium mee schoon te maken haal je bij de petshop honderd meter aan de linkerkant hiervandaan. Dus wij de deur weer uit en linksaf maar na honderd meter geen petshop, en na tweehonderd meter ook nog niet.
Aafke zegt die man heeft ons het bos in gestuurd, en ik zeg mischien was het wel rechts, waar wij links moesten en heeft hij zich daarin vergist. Maar ik heb het wel gehad, want het regent nu
behoorlijk, en we moeten ook nog wat boodschappen halen bij de supermarkt, en dus gaan we daar eerst maar eens heen en daarna terug naar de boot. Ondertussen zijn John en Marina met Ariane ook weer opgedoken en lopen we richting boot, wij gaan nog even naar de supermarkt, en zij gaan alvast naar de boot. Als wij na onze boodschappen te hebben gehaald ook wer op de boot komen gaan we eerst maar ff koffiedrinken en wat eten en daarna gaan we de Pommern bezichtigen dat is de viermastbark die hier ligt en die meer dan 100 jaar oud is om precies te zijn 110 jaar.
We moeten Ariana wakker maken om half drie, want anders is het de moeite niet meer waard om er naar toe te gaan en dus staan we om drie uur bij de kassa en nemen een gezinskaart voor 30 euro.
Het schip is echt de moeite waard om het te bezichtigen, en voor die tijd was dat een enorm schip
Maar als je de omstandigheden ziet waar onder werd gezeild was dat echt een hard bestaan, voor weinig geld. Ik heb het boek gelezen "De laatste graanrace " en dat gaat over de Mokulu ook een schip van dezelfde reder Erikson. Hier word door een fotograaf die mee was op deze laatste reis het leven aan boord beschreven en aangezien hij als bemanningslid mee was, moest hij dezelfde ontberingen meemaken als de anderen. Om vijf uur zijn we door het hele schip geweest, en gaan we richting haven, onderweg nemen we het besluit om te vertrekken naar Rödhamn want we hebben het hier wel bekeken en zijn aan iets anders toe. Het is ongeveer eem 8,8 mijl en dat moeten we in 2 uurtjes kunnen halen, onderweg eten we dan wel wat. Om zeven uur zijn we daar dan, en gaan nog even het eiland op, het is er allemaal echt basic, omdat ik naar het toilet moet, kom ik terecht op un huske zoals wij die vroeger ook hadden, alleen zit je nu op een wc bril, en vroeger gewoon op een gat.
Je ligt er op hekankerboeien, maar je moet er wel een erg lange lijn voor hebben, nou hebben de scandinaviërs allemaal een ancrolina maar die hebben wij niet, en dus kost het ons drie keer om af te meren omdat de lijn twee keer te kort was. Het havengeld was echter redelijk en bedroeg € 16,=.
Morgen gaan we naar het eiland Kökar een 35 mijl verderop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten